lyrics
DURMIDA NO PARQUE
Atopeina durmida nun banco do parque;
as estrelas moi pretas, velábanlle o sono,
as froles cantaban cobríndolle a cara,
e eu, agachado, ollaba o seu corpo.
Frol durmida nun banco do parque,
brota o namoro como a aguga da fonte,
entre o teu sorriso que cheira a inocencia,
hai meus ventos cansos de onte.
Un silencio de mágoas berraba no ceo,
sen falar, paseniño, xa estou xunto a ti,
tremando, os meus dedos, peitean teus cabelos
de lúa, na noite que nunca ten fin.
Teus beizos marmuran e eu non te escoito,
o vento no aire, comenza a furar,
as sombras da noite que antes tapaban
o teu doce corpo, agora racharán.
Non falemos que onte, cecais éramos outros,
con amor faceremos unha nova mañán,
teremos un mundo dentro dunha casa,
acenderemos un facho ca luz do teu ollar.
Bicos feitos de lumen as túas mans frías,
un niño nas miñas, para a cara de quentar.
Abonda unha ollada para dicir tantas cousas…
Adeus agonías que quero soñar
credits
from
Acústico,
released November 30, 2015
Gravado en Madrid, febreiro de 1.999
license
all rights reserved