lyrics
NINGUÉN ESCOITOU
Sentado nunha arroladora de cana india
pechaba os ollos, que así, lembraba mellor,
man sobre man, o fume saíndo da cachimba,
nada lle importa do que vibra no arredor.
Cando él andaba era o mundo o que paraba
e ninguén quixo darlle corda ó seu reloxo,
naufragaba o futuro naquel mar de ira
máis cada quen refuxiábase no seu pozo.
E berrou forte, berrou moi forte
con un laio desgarrado,
na súa profunda dor,
magoado, ninguén o escoitou.
Sempre os recordos chaman pola madrugada,
louca carreira de xente imbécil buscando a nada,
queimaron todo, nun vivir desenfreado,
fica no ceo o futuro asasinado.
Agora as casas durmen enriba das árbores
e aquela lúa foise no derradeiro outono,
xa ninguén fala linguas de falar amigo,
pérdese toda a luz que iluminaba os soños.
E berrou forte, berrou moi forte
con un laio desgarrado,
na súa profunda dor,
magoado, ninguén o escoitou.
Pasou o tempo e o mundo entrou nun tempo frío
sen primavera nin lume para se quentar,
sempre él dicía que nos ruobarían os ríos,
pero os ouvidos non estaban para escoitar.
Agora pasa lentamente día tras día
ollando á nada na arroladora de cana india,
debuxa mares co fume que sae da cachimba;
para cando chegue a hora, garda unha risa.
E berrou forte, berrou moi forte
con un laio desgarrado,
na súa profunda dor,
magoado, ninguén o escoitou.
credits
from
Acústico,
released November 30, 2015
Directo en Lisboa na primavera de 2.005
license
all rights reserved